Ik hou van de traagheid, maar ik word vaak gevangen in de ge..
Added 2022-10-23 07:01:32 +0000 UTCIk hou van de traagheid, maar ik word vaak gevangen in de gejaagdheid van het dagelijkse leven. In het presteren. In het veranderen van wat al bestaat. In het willen passen. Want het moet altijd beter. Het liefst ook meer voor minder. Want genoeg is nooit genoeg. (En morgen is te laat). Dan ben ik een echo van woorden die mij niet eigen zijn. Een schaduw van wie ik normaal ben. Een geest die mij overal achtervolgt. Nee, ik heb geen ambitie anders dan mijn menselijkheid zoveel als mogelijk te omhelzen. Dan mijzelf lief te hebben. In vijf jaar zie ik mijzelf hopelijk nog (en eindelijk) in de spiegel. Niet meer in termen van gebreken en ongebruikt potentieel, maar als iets moois. Als iets ondefinieerbaars. Want de mens is een oneindig uitgestrekte vlakte. Waarom het willen opdelen in hokjes en doelstellingen? Waarom het willen vervormen? Waarom het willen forceren? Alles heeft z'n eigen tempo en daaraan willen voorbij gaan is hetzelfde als iets vernielen. Een mens deint vanzelf wel uit. Plooit zich op z'n eigen ritme wel in de vormen die het kan en wilt aannemen. Ja, willen is een belangrijk onderdeel van het kunnen zijn. Laten we even terugkeren naar het begin. Zien hoe een spin het leven uit een gevangen prooi zuigt. Beseffen hoeveel verschillende soorten vliegen er bestaan (zo'n 120.000). Die variatie terugvinden in de mensheid. Morgen voor morgen laten. Nog eens luisteren naar vogels en opmerken op dat bladeren niet allemaal op dezelfde manier ritselen. Voel je het al? Kan je het ruiken?
